Historia szkoły w Golcowej-Różance zaczyna się od 1905 roku. W tym czasie istniała już 4-klasowa Szkoła Podstawowa w Golcowej na Dole. W związku ze sporą odległością szkoły od przysiółka Różanka, ówczesny kierownik szkoły Karol Schulz postanowił utworzyć w Różance "eksperymentalny oddział". Latem 1905 roku uzgodniono wydzierżawienie jednej izby w prywatnym domu Józefa Mendyki, by od września rozpocząć tam naukę. Liche, twarde ławy w ciasnym pomieszczeniu o małych, wpuszczających niewiele światła okienkach, stół dla nauczycielki, tablica na ścianie, tabliczki i rysiki w rękach dzieci - oto w skrócie warunki, w jakich oddział rozpoczął pracę.
Pierwszą skierowaną do Różanki nauczycielką była Amelia Petronela Szczepańska, która jednak pracy nie podjęła. Na jej miejsce mianowana została nauczycielka Emilia Lisińska - siostra miejscowego proboszcza. I tu pojawiły się trudności związane z frekwencją dzieci. Zmuszane do pomocy w gospodarstwie domowym uczęszczały do szkoły nieregularnie, zaś w porze zimowej słabo opalona izba lekcyjna nie stanowiła zachęty do wysiłku umysłowego. Warunki bytowe nauczycieli nie były również zachęcające. Częsta ich rotacja miała ujemny wpływ na wyniki nauczania. Niemniej sam fakt istnienia szkoły w Różance, jak również praca tamtejszych nauczycieli stanowiły ważne wydarzenia w życiu kulturalnym wsi. Z czasem zaczęto coraz szerzej pojmować, że oświata jest potrzebna, jednakże wymaga ona odpowiednich warunków. Urabianie opinii społecznej przez miejscowych nauczycieli w sprawie polepszenia warunków nauki trwało szereg lat. Brak było odpowiednich środków na ten cel. Taki stan trwał do wybuchu I wojny światowej. Spowodował on odłożenie budowy szkoły na czas nieokreślony. Tymczasem w latach dwudziestych spłonął budynek, w którym mieściła się szkoła. Wówczas to przeniesiono ją do budynku Jana Wolanina (ojca Józefa Wolanina).
Od 1927 roku uczył w Różance Józef Jurczyszyn narodowości ukraińskiej. Za jego kadencji z inicjatywy gospodarzy powstał I Komitet Budowy Szkoły w Różance. W skład Komitetu wchodzili: Jan Anioł s. Antoniego, Jan Obłój s. Józefa, Józef Jurczyszyn - nauczyciel, ksiądz Kędra. Z braku pomocy ze strony władz oświatowych Komitet Rozbudowy Szkoły sam podjął się zgromadzenia materiałów budowlanych. Mieszkańcy zwieźli kamień, drewno, ofiarowali niefachową robociznę. Zrąb budynku stanął, lecz na jego pokrycie zabrakło funduszy. Dzięki staraniom Wawrzyńca Anioła, członka Rady Gminnej w Domaradzu, Komitet Budowy Szkoły otrzymał kwotę 2 tysięcy złotych z przeznaczeniem na kupno blachy. Kierownikiem budowy był wówczas Stanisław Dytko, zaś prace murarskie wykonał Stach z Domaradza. Na kamiennej podmurówce stanął budynek drewniany, kryty blachą, w którym mieściły się dwie obszerne sale lekcyjne i mieszkanie dla nauczycieli. Odtąd Różanka posiadała własną szkołę. Znacznie korzystniejsze warunki lokalowe przyczyniły się do osiągania przez uczniów lepszych wyników nauczania. Szkoła stopniowo zaopatrywana była w pomoce naukowe i sprzęt. Na trwałe w pamięci tamtejszych mieszkańców wpisał się Józef Jurczyszyn jako dobry organizator i pedagog.
Kolejni nauczyciele w okresie międzywojennym zwracali szczególną uwagę na właściwe wychowanie patriotyczne młodzieży szkolnej. Z inicjatywy miejscowych nauczycieli organizowane były przedstawienia, uroczyste obchody świąt narodowych i religijnych. W czasie okupacji hitlerowskiej w Różance uczyła Zofia Kopczyk. Mimo narzuconych przez okupanta restrykcji, podjęła pracę w tajnym nauczaniu, współpracowała z miejscowym ruchem oporu, inicjowała i organizowała uroczystości religijne.
W roku szkolnym 1949/50 nastąpiła zmiana stopnia organizacyjnego szkoły. Przydzielony został trzeci nauczyciel. W roku 1950 utworzona została po raz pierwszy klasa siódma, przy czterech uczących nauczycielach. W tym roku kierownikiem szkoły został mianowany Józef Mossety. Mimo kolejnych zmian organizacyjnych i zwiększającej się liczby uczniów, warunki lokalowe pozostawały nie zmienione. Do dyspozycji szkoły były dwie sale lekcyjne, w których uczniowie uczyli się na trzy zmiany. W 1951 roku Wydział Oświaty przekazał na remont kapitalny odpowiednie środki. Podniesione zostały drewniane ściany, pod którymi dobudowano z cegły wysoki parter. Przybyło dwie dalsze izby lekcyjne, zastępcza sala gimnastyczna i piwnice. W pomieszczeniach na piętrze poczynione zostały również zmiany. Jeden pokój kierownika szkoły zamieniono na kancelarię. Budynek wewnątrz otynkowano a z zewnętrz oszalowano drewniane piętro. Prace trwające w latach 1953-54 wykonał Piotr Janowski budowniczy z Domaradza-Budzisza. W czasie prac remontowych mieszkańcy wsi czynnie włączyli się do bezinteresownej pomocy.
Ważną rolę w życiu szkoły odegrał Komitet Rodzicielski, który inicjował i wspierał poczynania zmierzające do polepszenia warunków pracy i nauki. Na przykład w 1959 roku kosztem i wysiłkiem ówczesnego Komitetu wykonana została obok szkoły studnia z wodociągiem na ręczną pompę. Wspólnymi siłami władz oświatowych, Komitetów Rodzicielskich, środowiska i młodzieży szkolnej szkoła w Różance zwiększała swój stan posiadania. W 1963 roku (za kadencji Józefa Suchorabskiego) rozpoczęto budowę pracowni zajęć praktyczno-technicznych, budynków gospodarczych i mieszkania służbowego dla kierownika szkoły, który już po roku oddano do użytku.
Za kadencji dyrektora szkoły Zofii Wolanin w roku 1979 wykonano remont parteru. Osuszono wówczas ściany, wymieniono tynki, a podłogi z desek zastąpiono parkietami. Dziedziniec szkolny ogrodzony został siatką. Mimo wszystkich zabiegów i starań budynek szkolny w Różance ulegał zniszczeniu (grzyb, zarobaczenie drewna) i nie zabezpie-czał potrzeb współczesnej szkoły. Do 8-klasowej szkoły uczęszczała znaczna liczba dzieci - średnio 150 uczących się w 6 izbach lekcyjnych. W związku z powyższym w 1984 roku na wniosek Józefa Wolanina, który został poparty przez wizytatora Kuratorium Oświaty i Wychowania w Krośnie Józefa Baciora, zdecydowano rozpocząć budowę nowej szkoły na nowym miejscu.
