,,Baśń o węglu, który zamienił się w złoto” 

        Dawno, dawno temu, żył sobie król Karol XVI, który miał dwie córki Helenę i Anastazję. Były one młode i bardzo piękne. Ojciec postanowił zadbać o ich przyszłość i wydać je za mąż. 

        Pewnego dnia nieopodal zamku wędrowali dwaj bracia Wilhelm i Dionizy. Postanowili zawitać do napotkanego królestwa. Byli bardzo głodni, spragnieni i zmęczeni ciągłą wędrówką w poszukiwaniu ciekawych przygód. Zostali bardzo ciepło i gościnnie przywitani na zamku. Król Karol XVI zapewnił wędrowcom gościnę i odpoczynek. W zamian jednak poprosił ich o to, aby razem pokonali niedźwiedzia, który mieszka nieopodal zamku w jaskini. Bestia bardzo zagraża królestwu, mieszkańcy zamku nie mogą wyjść poza jego mury, gdyż bali się o swoje bezpieczeństwo. Dwaj bracia zgodzili się pomóc królowi i jego rodzinie oraz poddanym. Władca obiecał im, że jak uda im się pokonać niedźwiedzia to, jak zechcą, będą mogli poślubić jego córki. Powiedział także, iż wielu śmiałków próbowało już swoich sił, ale nikomu się to nie udało. Wilhelm i Dionizy bardzo chętnie przyjęli wyzwanie i ubrani w zbroje obronne i miecze za pasem ruszyli na spotkanie z niedźwiedziem. Postanowili odnaleźć miejsce, w którym śpi bestia. Zbadali teren wokół jaskini i postanowili zaatakować jak niedźwiedź będzie już spał. Wtedy z łatwością przy pomocy mieczy uda im się go pokonać. Tak też się stało, pod osłoną nocy pokonali niebezpieczeństwo. Nie było łatwo, ale wspólnymi siłami im się udało. Pokonawszy niedźwiedzia zabrali go do zamku, aby król Karol XVI był przekonany, że niebezpieczeństwo już nikomu nie grozi. Po powrocie do królestwa król pogratulował śmiałkom, za to, iż pokonali bestię i teraz jego królestwo jest bezpieczne. Nie zapomniał jednak o swojej obietnicy, zgodnie, z którą bracia mogli poślubić jego córki. Helena i Anastazja były bardzo szczęśliwe poślubiając takich odważnych rycerzy, którymi zostali odznaczeni przez króla po swoim bohaterskim czynie. Na zamku odbył się ślub i huczne wesele. Anastazja poślubiła Wilhelma, a Helena Dionizego. Król miał teraz bezpieczne i szczęśliwe królestwo. 

        Wszyscy żyli teraz długo i szczęśliwie. Mając u boku tak dzielnych rycerzy, król był spokojny o swoją rodzinę i poddanych. Był pewien, że żadne niebezpieczeństwo im teraz nie grozi. 

                                                                                              Paweł Kobiałka

        Dawno, dawno temu żył sobie chłopiec, który bardzo chciał zostać rycerzem. Pochodził on z ubogiej rodziny. Rodzice nie wierzyli, że nim zostanie, ale chłopiec postawił na swoim. Poprosił rodziców o błogosławieństwo i ruszył w świat. 

        Szedł bardzo długo, aż poczuł się zmęczony, usiadł pod drzewem i zasnął. Po chwili zbudził go dziwny głos. Rozejrzał się wokół i zobaczył małego krasnoludka, który zapytał go co tu robi. Chłopiec opowiadał mu o tym, jak bardzo pragnie zostać rycerzem w zamku. Mały krasnoludek postanowił mu pomóc i zaprowadził go do swojego przyjaciela, który był rycerzem w pobliskim zamku. Gdy doszli na miejsce, weszli do komnaty rycerza. Krasnoludek przedstawił ich sobie, a następnie opowiedział mu o marzeniach chłopca i poprosił go, by wstawił się za nim u króla, aby ten przyjął go do wspólnoty rycerskiej. Po kilku dniach ów rycerz przyszedł do domku krasnoludka z wiadomością iż król chce się widzieć z młodym chłopcem. Gdy chłopak to usłyszał, bardzo się uradował i zaraz poszli razem na spotkanie z królem. Gdy doszli do bram zamku, rycerz powiedział odźwiernemu, że król wzywa tego chłopca do siebie na rozmowę. Będąc już w zamku doszli do komnaty królewskiej i chłopiec zapukał do drzwi. Król po wstępnej rozmowie postanowił pasować chłopaka na giermka, którego zadaniem było pomaganie jego córce. Zaprowadził go więc do niej i przedstawił. Księżniczka bardzo się ucieszyła, że będzie mieć swojego pachołka, natomiast młody giermek, gdy ujrzał księżniczkę, od razu się w niej zakochał. 

        Po paru tygodniach powiedział o tym, krasnoludkowi, który poradził mu żeby poprosił króla o jej rękę. Nazajutrz młody giermek z bijącym sercem poprosił go o rękę księżniczki. Król był zaskoczony taką sytuacją i powiedział, że musi się zastanowić. Po kilku dniach król wezwał młodego chłopca do siebie. Szedł do komnaty myśląc, że mu nie da córki za żonę. Mylił się jednak. Król czekał na niego w bardzo dobrym humorze i już planował ślub i wesele. Pragnął także bardzo poznać rodziców, którzy, jak się później okazało, byli bardzo zaskoczeni widokiem królewskiej karety pod swoim domem. Gdy lokaj powiedział im, że król chce ich poznać i omówić szczegóły wesela swojej córki z ich synem, rozradowali się. 

        Po kilku tygodniach cały dwór królewski i rodzina chłopaka zebrali się w zamkowej katedrze na ślubie, który udzielił im miejscowy biskup. Po kilku latach urodził im się syn, a po śmierci króla ów chłopak został władcą królestwa. Mieli liczne potomstwo. I żyli długo i szczęśliwie. 

        Dawno, dawno temu żyli sobie król i królowa. Mieli oni dwie córki Kaję i Różę. Obie dziewczynki miały jakiegoś pupila. Kaja opiekowała się psem, a Róża kotem. Pewnego poranka dziewczynki wybrały się na spacer do lasu. Po chwili usłyszały wołanie o pomoc. Był to karzeł, który zaplatał się w jakieś patyki i nie mógł znaleźć drogi do domu. Róża i Kaja uratowały karła. 

        Odtąd wszyscy żyli długo i szczęśliwie. 

        Dawno, dawno temu żył sobie chłopiec, który miał liczne rodzeństwo. Wszyscy żyli bardzo skromnie w małej chatce, hodowali zwierzęta domowe, z których mieli utrzymanie. 

        Chłopiec był najmłodszy z rodzeństwa, a miał na imię Max. Jako, że był najmłodszy, musiał chodzić co rano na targ. Sprzedawał tam, mleko, jajka, sery, a w zamian za to kupował mąkę lub inne produkty, których im brakowało w domu. Gdy Max podrósł, miał dość takiego życia i postanowił ruszyć w świat. Chciał przeżyć jakąś ciekawą przygodę, lub nauczyć się innego życia. 

        Pewnego ranka spakował więc swoje rzeczy, a nie było ich dużo, i wyruszył w swoją podróż. Wędrując przez las, spotykał na swojej drodze różne zwierzęta, z niektórymi się zaprzyjaźniał pomagając im, jak były ranne. Gdy był głodny, to jadł chleb, który wziął z domu i zbierał leśne owoce. Wędrując przed siebie dotarł na dużą polanę. Spotkał tam pewnego człowieka, który był w rozpaczy. Max postanowił, że mu pomoże, jak tylko będzie umiał. Człowiek ten miał na imię Tom. 

        Opowiadał Maxowi, że pracował w niedużym królestwie jako służący, i że został wyrzucony z tego królestwa, przez pewnego wieśniaka, który chciał zająć jego miejsce. Tom ma bowiem rodzinę i utrzymywał ją za pracę w królestwie. Ten podstępny wieśniak powiedział królowi, że Tom okradł skarbiec i za to został wygnany z królestwa. Tom dowiedział się przed swoim odejściem, że ten wieśniak Paweł planuje zamach na króla. Tom nie wiedział, jak ma ostrzec władcę przed nowym sługą, ponieważ król zabronił mu wracać do królestwa. Powiedział, że, gdy go tylko zobaczy, żołnierze mają rozkaz go zabić. 

        Max zdecydował, że on uda się do króla i powie o całym wydarzeniu. Wkrótce tam poszedł, a Tomowi kazał czekać na dobre wieści. Król wraz z wojskiem chciał złapać tego sługę, ale miał on wielu sprzymierzeńców, którzy knuli spisek przeciwko królowi. Doszło więc do bitwy. Bitwa trwała około tygodnia. Zwyciężyli żołnierze króla z Maxem na czele. Król postanowił przywrócić Toma do królestwa i w nagrodę mianował go żołnierzem. A nagrodą dla Maxa była ręka córki króla. I tak został księciem i panował nad królestwem. 

        Potem wszyscy wiedli spokojne i długie życie.